B R J Ó S T

Einu sinni, var ég alltaf í brjóstarhaldara. Og þegar ég segji alltaf, þá meina ég alltaf. Ég meira að segja svaf oft í honum. Veit eiginlega ekki afhverju. Ætli ég hafi ekki verið orðin svona vön honum að ég var hætt að taka eftir honum.

Ég myndi segja að þetta hafi verið frá svona 16, 17 – 22 ára.

Ég hataði á mér brjósin. Ekki bara því þau voru lítil, heldur fannst mér þau ekki nógu vel staðsett og bara frekar illa skipulögð. Að vera ekki í brjóstarhaldara var það bersjaldaðasta sem ég gat ímyndað mér.

Frá svona 16-18 ára var ég staðráðin í því að fara í brjóstaaðgerð. Láta stækka og laga. En svo fattaði ég að ég er hrædd við allt svo ég ákvað bara að sætta mig við brjóstin á mér. Það var eiginlega skárra, af tvennu illu.

Í dag myndi mér ekki detta í hug að fara í slíka aðgerð, þó ég myndi aldrei dæma nokkurn eða efast um ástæður einhvers annars til að láta laga á sér brjósin. Þetta er þinn líkami og þú gerir það sem þú vilt við hann. Alveg 100% gott og blessað.

En ég upplifði svolítið skemmtilegt fyrir stuttu

.

Þegar ég fitnaði sem mest, fékk ég í fyrsta skipti á ævinni stærri  brjóst. Það hefur nefnilega alltaf verið þannig að þegar ég fitna, þá fer það allt á bumbuna, en rassinn og brjóstin hafa yfirleitt verið svolítið úr hlutföllum.

Núna um daginn, stóð ég á jullunum fyrir framan spegil og stóð sjálfa mig að því að hugsa: vá hvað ég er glöð að vera komin með litlu brjósin mín aftur. Þá kom í ljós að mér þótti bara afskaplega vænt um þau og vil bara ekkert breyta þeim. Þrátt fyrir að þau séu eitthvað illa skipulögð, ég er það yfirleitt líka.

Ég er sem betur fer hætt að ganga í brjóstarhaldara allan sólahringinn og hann er orðin meira svona mælistika á það hvernig dagurinn verður. Ef ég t.d. kem heim úr vinnunni og fer beint úr brjóstarhaldaranum, þá er ég sennilega ekki að fara neitt meir út í dag. Ef ég er ekki komin í brjóstarhaldara á milli 14 og 15 um helgar, þá er ég sennilega ekki að fara neitt út heldur. En ef það fyrsta sem ég geri á morgnana er að fara í brjóstarhaldarann þá verður pottþétt eitthvað úr deginum. Í morgun fór ég t.d. bæði í brjóstarhalda og sokka mjög snemma og ég er búin að gera helling í dag!

Ég lít mikið upp til þeirra kvenna sem tóku þátt í #freethenipple og létu í sér heyra #þöggun. Mér finnst þær dásamlega hugrakkar. Ég er stolt af konum sem skila skömmini þar sem hún á heima og ég er stolt af konum sem eru stoltar af eigin líkama. Ég er stolt af konum sem gefa börnum brjóst á almannafæri því það Á að vera sjálfsagður hlutur að gera. Ég er stolt af konum sem hafa misst brjóst og bera höfuðið hátt. Ég er stolt af konum sem láta laga á sér brjóstin til að líða betur í eigin líkama og ég er stolt af konum sem eru sáttar við sín eigin.

Þið eigið að vera stoltar!

Takk fyrir að lesa,

Ykkar, Guðdís

N E N N I S

Síðustu dagar hafa verið ansi spennandi fyrir þessa hér.

Ég tók loksins ákvörðun um að henda tilraunastofunni út í heiminn og ég er ekki frá því að það hafi verið frábær ákvörðun. Í kjölfarið keypti ég síðan lén og ætla að henda í vefsíðu. Þannig að von bráðar mun bloggið færast inná tilraunastofan.is!

Ég er ótrúlega snortin yfir viðbrögðunum og skilaboðunum sem ég hef fengið. Ég er ekki alveg að ná utan um þetta og finnst þetta eiginlega svolítið súrrealískt. En vá hvað mér þykir vænt um þetta!

Þetta blogg er það allra stærsta verkefni sem ég hef tekið að mér og ég á því mikið að þakka.

Fyrir sirka 2 mánuðum fékk ég hugmynd að vefsíðu. Ég var búin að smíða hana í hausum á mér, búa til allskonar flokka og viðfangsefni og ég ætlaði að setja allan heiminn inná þessa vefsíðu. Fljótlega fór mér þó að finnast hugmyndin heldur stór svo ég eiginlega hætti við. Ekki í fyrsta skipti sem þetta gerist skal ég segja þér, þ.e.a.s. að ég fæ klikkaða hugmynd og bugast áður en framkvæmdirnar byrja.

Þannig hefur það verið nánast allt mitt líf, það þekkja mín nánustu.

Þess vegna varð ég ekki hissa á viðbrögðunum sem ég fékk þegar ég ákvað að breyta um lífsstíl fyrir allra augum. Ég sá í augum vinkvennana glitta í vott af efasemdum þegar tilkynningaglaða ég sagði frá áformunum, að ég ætlaði að blogga mig mjóa. En það sem þær vissu ekki var að í þetta skipti var ég búin að sjá við sjálfri mér. Ég vissi að ég myndi bugast og ég gerði ráð fyrir því! Ég vissi að ég myndi falla og ég gerði ráð fyrir því! Ég vissi að það myndi koma tími sem ég myndi ekki geta meira og ég gerði ráð fyrir því! Og hvað gerist? Hér er ég, 20 kílóum léttari að búa til vefsíðu sem ég var búin að dauðadæma korteri eftir að ég fékk hugmyndina.

Þetta sýnir, elskurnar mínar að það er alltaf svigrúm fyrir breytingar. Og þó svo að enginn annar hafi trú á þér, þá dugar að þú hafir trú á sjálfri/sjálfum þér!

Stundum er maður ekki alveg með nennið í rassvasanum og það getur reynst dýrkeypt þegar mataræðið krefst pælinga.

Þess vegna langar mig að deila með ykkur "uppskrift" af minipítsum sem ég hef hent í á sparidögum eða ef ég nenni bara alls ekki að elda :)

Þetta er allt sem þú þarf:

Maískökur - svona einsog rískökurnar, nema bara maís.
Pítsasósu  - ég geri mína sjálf úr salsasósu og pítsakryddi, þessi tilbúna er nefnilega með sykri í.
Álegg - það sem þér finnst best á pítsu!
Ostur - Ég nota yfirleitt bara Mozzarella en í þetta skiptið varð venjulegur brauðostur fyrir valinu :)

Ég geri ráð fyrir því að þið séuð fullfær um að búa ykkur til pítsu en til öryggis:

  
Fyst maískaka - svo pítsasósa - síðan álegg - og síðast en alls ekki síst OSTUR!

Ég skelli þessu svo bara í ofninn á 180°C í ca 10 mín eða þar til osturinn er nákvæmlega eins og ég vil hafa hann :)

Svo er undirrituð náttúrulega kokteilsósusjúklingur, svo ég toppaði pítsurnar með smá léttri kokteilsósu en hún samanstendur af sýrðum rjóma og restinni af pítsasósunni sem ég bjó til.

Takk fyrir að lesa og verði ykkur að góðu!

Ykkar,
Guðdís

Konur sem hata karlmenn?

Það sem er svo skemmtilegt við það að gramsa í hausnum á sér - er að oft dettur maður niður á einhverja kóða sem eru svo ótrúlega vitlaust skrifaðir að það er ekki skrítið að þeir hafi ekki framkallað neitt gáfulegt. Þetta þarf að laga staf fyrir staf, kóða fyrir kóða. 

Nýlega datt ég fram á einn slíkan. 

Það er erfitt fyrir mig að tala um þetta, aðallega því ég er hrædd við að særa einhvern. Ég elska foreldra mína og veit að þau hafa alltaf  og munu alltaf gera sitt allra besta til þess að mér líði vel og svo að ég fái að blómstra! Þau styðja mig í einu og öllu! Betri foreldra er ekki hægt að hugsa sér og hversu heppin er ég að eiga tvö pör. :*

En að efninu! 

Einu sinni hataði ég stráka. 

Ég hataði stráka vegna þess að í nokkur ár gerðu skólafélagarnir mínir í því að láta mér líða eins og ég væri lítils virði. Ég væri lítils virði vegna þess hvernig ég leit út. 

Þetta voru strákar. 

Allir strákarnir sem ég þekkti voru vondir. 

Ég átti í raun ekki margar karlmannsfyrirmyndir sem barn. 

Við pabba minn og bræður myndaðist ekki almennileg tenging fyrr en ég varð um 18. ára. Fyrir utan nokkrar heimsóknir fyrir 11 ára aldur. Ég hitti pabba minn í fyrsta skipti þegar ég var 7. ára. og eftir það fór ég nokkrum sinnum í heimsókn til þeirra, og elskaði það. 

En munið það að ég var var vön að hata stráka, svo ég átti erfitt með að mynda tengsl í svo stutt og fá skipti. 

Þar til ég varð 9 ára, þekkti ég bara að karlmenn fóru. Ég lærði snemma að á endanum fóru þeir og ég skipti þá í raun engu máli - að minnsta kosti ekki miklu. Svoleiðis var mín upplifun. 

Unglingsárin voru svona eins og hjá flestum - skelfileg :D 

Eineltið varð alltaf verra og verra með hverju árinu. Eða þar til ég fór í framhaldsskóla. Þá starstoppaði það. Ég man eftir einu atviki frá því ég var í framhaldsskóla sem situr fast í mér. 

Á unglinsárunum fóru svo vinkonur mínar að verða skotnar útum allt og eignast kærasta. Þá fór ég að verða svona utangátta. Ég átti nefnilega aldrei kærasta. 

Mitt hlutverk var að hlusta, leysa úr vandamálum vinkvennana og hef meira að segja gengið svo langt að vera einhvers konar milliliður í sambandsslitum. Það var áður en ég lærði að setja fólki mörk :) 

Ef ég vingaðist við einhvern sem var karlkyns þá kom það yfirleitt uppá peninginn að hann var skotinn í vinkonu minni. Og sagði mér það fyrst af öllum. Ég fékk að heyra þær margar ástarjátningarnar til vinkvenna minna :)

Ég var líka skotin í strákum, ég var oft skotin. En það fékk engin að vita af því. Vegna þess að ég var alltaf svo handviss um að ég væri of ljót og leiðinleg. Ekki bara hélt það, heldur trúði því fyrir alvöru að enginn myndi líta við þessu. Ég lærði samt að fake-a smá sjálfstraust og ég gat að minnsta kosti haldið uppi samræðum við fólk og haft gaman.

Þegar ég var 16 ára eignaðist ég í fyrsta skipti strákavini. Það tók mig langan tíma að átta mig á því að þeir vildu í alvörunni vera vinir mínir og fannst ég frábær. Ég hafði eiginlega alltaf haldið að strákar væru bara vinir mínir fyrir kurteisissakir. Svona einhvern veginn tilneyddir því þeir voru skotnir í vinkonu minni eða eitthvað svoleiðis. Í mörg ár efaðist ég um eigin ágæti og hélt þetta bara áfram. Æji hann vill bara vera vinur minn því hann neyðist til þess. Og yfirleitt leið mér svolítið svona eins og aukahlut. Í flestum aðstæðum. 

Hægt og rólega fór ég samt að hafa trú á því að ég væri skemmtileg og fyndin. Ég átti heima í einhverjum hóp og ég elskaði alla vini mína. Mér fannst þau frábær og þeim fannst ég frábær.  

En þegar nýr strákur bættist í hópinn, þá tók yfirleitt langan tíma fyrir mig að ná að vera ég sjálf í kringum hann. Alltaf var ég viss um að hann væri vondur og leiðinlegur, og honum finnst ég pottþétt ekki skemmtileg heldur. 

Til allrar blessunar, þá er þetta að eldast af mér. 

Ég er orðin nokkuð viss um að ég sé fyndin og skemmtileg og ég á mjög auðvelt með að kynnast fólki af báðum kynjum og þykja vænt um það. :)

Ennþá er ég samt að berjast. Þó ég sé alveg skemmtileg, þá er ég samt örugglega ekki nógu sæt/flott/eiguleg fyrir neinn. Hvernig getur einhver elskað hana ef hún gerir það ekki sjálf. Einhvern veginn virðist spegilinn gera gallana svo risastóra svo að restin verður alveg pínu pons og ekki þess virði að gefa því nokkurn gaum. Hvernig má það vera að mörg ár af sjálfsvinnu skilji ekki meira eftir sig en þetta. Hvernig má það vera að eitthvað svo langt til baka í fortíðinni geti ennþá haft svo mikil áhrif á sálartetrið. 

Ég veit að ég hef áður sagt að ef það væri til pilla við öllu, þá væri lífið ekki skemmtilegt. Þá þyrfti maður ekki að hafa fyrir neinu og kynni ekkert að meta. 

En mikið vildi ég óska þess að það væri til pilla við þessu. Það væri svo frábært að vakna einn dagin, fullkomlega sátt í eigin líkama. 

En fyrst ég hef lært svona margt á svona stuttum tíma, þá hlýtur þessi kafli að síast inn líka. 

Ég gæti alveg þurft að lesa hann oft og milli línana, en það kemur. 

Takk fyrir að lesa.

Ykkar, 

Guðdís 

L E X Í U R

Kannist þið ekki við svona augnablik í lífinu, þegar þið heyrið eitthvað, lesið eitthvað eða sjáið eitthvað og það klikkar eitthvað í hausnum á ykkur?

Svona eins og þið séuð að uppgötva eitthvað sem mun breyta lífi ykkar?

Mikilvægar lexíur sem þið haldið alltaf í og reynið að minna ykkur á, á hverjum degi - tja, eða allavega þegar það skiptir máli :) 

Ég tók saman lista yfir það sem hefur haft hvað mest áhrif á mig og ég reyni að minna mig á, á hverjum einasta degi. 

 Einhvern tímann sagði vinkona mín við mig að ég væri dýrmæt. Það er það fallegasta sem nokkur hefur sagt við mig. Ég var í mikilli sjálfsvinnu á þeim tíma og þurfti að grafa upp allskonar djöfla sem ég kærði mig ekki um. En þessi orð: "Þú ert svo dýrmæt" höfðu djúpstæð áhrif á mig og ég er sífellt að minna sjálfa mig á hvað ég er í raun dýrmæt. 

Ég bað um hjálp, og ég dó ekki. Ef þú ert í aðstæðum sem þú ræður ekki við, þá verður þú að biðja um hjálp. Ég var búin að reyna í mörg ár að vera stór og sterk og gerði lítið úr því sem ég hafði gengið í gegnum. Svo hætti það að virka og í örvæntingu neyddist ég til að leita hjálpar. Það er það besta sem ég hef gert. Og ég þakka fyrir það á hverjum degi hvað ég á frábært fólk í kringum mig. 

Að lifa í núinu. Þetta er eitt af því sem ég er ennþá að rembast við, en þegar ég næ að minna mig á að njóta bara þess sem er að gerast akkúrat núna, án þess að hafa áhyggjur af fortíð eða framtíð, þá líður mér best. Þegar hausinn á mér er komin í 6000 snúninga og ég sé varla fram fyrir mig fyrir rembing, þá er svo gott að stoppa, fylgjast með andardrættinum, grandskoða umhverfið, bara anda og njóta. Ég mæli með því fyrir þá sem eiga erfitt með að sortera hugsanir að kynna sér núvitund. 

http://www.pressan.is/pressupennar/Lesa_Ingrid_Kuhlman/nokkur-atridi-sem-thu-vissir-ekki-um-nuvitund

Igrid Kuhlman er frábær og eitt af mínum markmiðum er að komast á námskeið hjá henni. 

Hérna er líka vídjó sem opnaði augun mín og gaf mér einhvern skilning á núvitund sem ég hafði ekki áður: https://www.youtube.com/watch?v=01Pfs3VuizM - gefið þessum gæja tækifæri :)

Þú ert aldrei of gamall til að læra. Ég var tvítug þegar ég byrjaði að mála. Ég var 22 þegar ég byrjaði að teikna aftur. Ég var 25 ára þegar ég keypti mér ukulele og lærði að spila á það og ég var 28 ára þegar ég byrjaði að sauma á mig föt Ég á ennþá efti að verða fræg söngkona, læra tölvunarfræði og vera fyrirlesari. Ég veit að ég er ung en margir virðast halda sig við einhverja "best fyrir" dagsetningu. Hvort sem það sé að fara í skóla, semja lag, búa til bíómynd eða ferðast um heiminn. Þú ert aldrei of gamall. Hvort sem þú ert 20, 30, 40 eða 50 ára! Ég ætla að halda áfram að læra þar til ég dey. 

Þakklæti! Vertu þakklátur fyrir það sem þú átt. Ég veit að ég get stundum verið óþolandi Pollýanna - en það er líklega það sem heldur geðheilsunni í lagi. Það tekur tíma og æfingu að læra að fókusa á það góða í hverjum aðstæðum, já og í lífinu yfir höfuð en það er ótrúlega mikilvægt. Þá hættir maður líka að vera alltaf í fýlu og verður bara alltaf glaður í staðinn. Það er miklu skemmtilegra. 

Þú ert skapari lífs þíns. Hvort sem þú vilt trúa því eða ekki. Þú hefur alltaf val. Alltaf! Ef þú ert staddur í aðstæðum sem þú vilt ekki vera í, farðu þá. Ef þú getur ekki farið, þá getur þú alltaf breytt hugarfarinu. Punktur. 

Eigið frábæran dag og dásamlega viku. 

Ekki gleyma að njóta!

Takk fyrir að lesa.

Ykkar, 

Guðdís 

A S N A L E G

Þegar maður er ungur er það að vera asnalegur það pínlegasta sem getur komið fyrir mann.
Að gera eitthvað skrítið, finnast eitthvað frábært sem öðrum finnst ekki, detta á hausinn fyrir framan fullt af fólki eða segja brandara sem engum finnst fyndinn.

Eftir slíkt atvik er líklegt að maður sé skemmdur fyrir lífstíð. Eða allavega á þeirri stundu.

Lífið verður aldrei samt aftur og fólk mun aldrei gleyma því sem maður sagði eða gerði.
En í sannleika sagt er það sjaldnast raunin. Því það eru nefnilega allir svo uppteknir af sjálfum sér sínum eigin asnaleika.

Ég hef oft verið mjög asnaleg og í gegnum tíðina hef ég komist uppá lag með það að gera grín af sjálfri mér og hvað ég er asnaleg. Ég gerði mikið af því að detta og slasa mig, sulla yfir mig og gera allskonar sem auðvelt er að nota sem vopn gegn manni, en maður lærir fljótt að hlæja með og bráðum hætta asnalegu mómentin að vera samfélagsleg morð og allir eru fljótir að gleyma.

Þar sem ég er mögulega heimsmeistari í því að vera asnaleg, er ég ótrúlega flink að forðast aðstæður það sem ég gæti mögulega átt það á hættu að vera asnaleg. Eins og t.d. að taka þátt í einhverju sem maður kann ekki. Forðast aðstæður sem maður veit að kalla fram kvíða eða stress eða sitja bara stöðugt á hliðarlínunni og fylgjast með öðrum vera asnalegir og þau skemmta sér konunglega við það. Það hefur kostað mig allskonar og mikið getur það meitt. Mig langar að eiga einn dag, þar sem ég er algjörlega og gjörsamlega óhrædd við að taka áhættur.

Stundum er ég ótrúlega hugrökk og stekk útfyrir þægindarammann með bros á vör og án þess að blikna. Þó kemur fyrir að það sem stendur fyrir utan er mun ógnvænlegra en gert var ráð fyrir og þá stekk ég aftur inn. Öðrum stundum ligg ég bara í fósturstellingunni, akkúrat í miðjunni og passa uppá að enginn komist inn til mín.

Ég er líka oft á tíðum sannfærð um að ég sé í raun 2 persónuleikar. Þessi opna, lífsglaða og jákvæða kona sem elskar fólk og finnst allir skemmtilegir. En hin hliðin á mér þarf mikinn tíma fyrir sjálfa sig og vil ekki hitta sálu þegar illa liggur á. Það fer mér nefnilega ekki vel að vera illa upp lögð og að er hlið sem ég vil ekkert að allir þekki. Brosvöðvarnir hætta bara að virka og þá kem ég hlutunum ekki frá mér á þann hátt sem ég vil því tjáningarstöðvarnar eiga það líka til að snarstöðvast og jafnvel vinna afturábak í þessu ástandi.

Mér finnst ég nefnilega asnalegust þegar ég er ekki glöð. Mér finnst asnalegt að vera í fýlu. Mér finnst asnalegt að vera pirruð og mér finnst asnalegt að vera lítil í mér með komplexa. Ég er svo hrædd um að þegar fólk uppgötvar það að ég er í raun mjög asnaleg, þá vilji það ekkert með mig hafa lengur og sópi mér burt.

Og þegar einhver spurði: "Er ekki allt í lagi"? Þá sagði hún: "Jú", og brosti sínu blíðasta en gat ekki beðið eftir því að fara heim í fýlu.
Því satt best að segja, ef hún hefði svarað neitandi, þá hefði hún líklegast ekki getað haldið tárunum inni. Svo ponsulítil var hún þann daginn.

En ég vil vera stór og sterk alla daga. Ég vil vera glöð og elskuleg alla daga og ég vil skemmta mér alla daga. Því mér finnst lífið best þannig.

Ég veit alveg að það er ekki þannig og stundum þarf maður bara að fá að vera í fýlu, en markmiðið er auðvitað að fýludagarnir séu sem fæstir. Þeir hafa líklegast náð sögulegu lágmarki undanfarna mánuði :)

Ég er kannski að dramatísera þetta svolítið, en þið vitið hvernig þetta er þegar maður er lítill í sér. Þá verður lífið svolítið dramatískara. Mitt er alveg korter í spænska sápuóperu á góðum degi og ég er með bráðaofnæmi fyrir drama - dios mio!

In conclusion: Það eru allir asnalegir. Það fara allir í fýlu. En það er miklu betra að vera glaður. Stökkva útí djúpu laugina stundum (mögulega með handakúta til að byrja með).

Ég ætla að æfa mig í að stíga oftar og aðeins lengra út fyrir þægindarammann.

#gottmeðmig
#hættífýlu
#igotthis

Takk fyrir að lesa!

Ykkar,
Guðdís