B R J Ó S T

Einu sinni, var ég alltaf í brjóstarhaldara. Og þegar ég segji alltaf, þá meina ég alltaf. Ég meira að segja svaf oft í honum. Veit eiginlega ekki afhverju. Ætli ég hafi ekki verið orðin svona vön honum að ég var hætt að taka eftir honum.

Ég myndi segja að þetta hafi verið frá svona 16, 17 – 22 ára.

Ég hataði á mér brjósin. Ekki bara því þau voru lítil, heldur fannst mér þau ekki nógu vel staðsett og bara frekar illa skipulögð. Að vera ekki í brjóstarhaldara var það bersjaldaðasta sem ég gat ímyndað mér.

Frá svona 16-18 ára var ég staðráðin í því að fara í brjóstaaðgerð. Láta stækka og laga. En svo fattaði ég að ég er hrædd við allt svo ég ákvað bara að sætta mig við brjóstin á mér. Það var eiginlega skárra, af tvennu illu.

Í dag myndi mér ekki detta í hug að fara í slíka aðgerð, þó ég myndi aldrei dæma nokkurn eða efast um ástæður einhvers annars til að láta laga á sér brjósin. Þetta er þinn líkami og þú gerir það sem þú vilt við hann. Alveg 100% gott og blessað.

En ég upplifði svolítið skemmtilegt fyrir stuttu

.

Þegar ég fitnaði sem mest, fékk ég í fyrsta skipti á ævinni stærri  brjóst. Það hefur nefnilega alltaf verið þannig að þegar ég fitna, þá fer það allt á bumbuna, en rassinn og brjóstin hafa yfirleitt verið svolítið úr hlutföllum.

Núna um daginn, stóð ég á jullunum fyrir framan spegil og stóð sjálfa mig að því að hugsa: vá hvað ég er glöð að vera komin með litlu brjósin mín aftur. Þá kom í ljós að mér þótti bara afskaplega vænt um þau og vil bara ekkert breyta þeim. Þrátt fyrir að þau séu eitthvað illa skipulögð, ég er það yfirleitt líka.

Ég er sem betur fer hætt að ganga í brjóstarhaldara allan sólahringinn og hann er orðin meira svona mælistika á það hvernig dagurinn verður. Ef ég t.d. kem heim úr vinnunni og fer beint úr brjóstarhaldaranum, þá er ég sennilega ekki að fara neitt meir út í dag. Ef ég er ekki komin í brjóstarhaldara á milli 14 og 15 um helgar, þá er ég sennilega ekki að fara neitt út heldur. En ef það fyrsta sem ég geri á morgnana er að fara í brjóstarhaldarann þá verður pottþétt eitthvað úr deginum. Í morgun fór ég t.d. bæði í brjóstarhalda og sokka mjög snemma og ég er búin að gera helling í dag!

Ég lít mikið upp til þeirra kvenna sem tóku þátt í #freethenipple og létu í sér heyra #þöggun. Mér finnst þær dásamlega hugrakkar. Ég er stolt af konum sem skila skömmini þar sem hún á heima og ég er stolt af konum sem eru stoltar af eigin líkama. Ég er stolt af konum sem gefa börnum brjóst á almannafæri því það Á að vera sjálfsagður hlutur að gera. Ég er stolt af konum sem hafa misst brjóst og bera höfuðið hátt. Ég er stolt af konum sem láta laga á sér brjóstin til að líða betur í eigin líkama og ég er stolt af konum sem eru sáttar við sín eigin.

Þið eigið að vera stoltar!

Takk fyrir að lesa,

Ykkar, Guðdís

N E N N I S

Síðustu dagar hafa verið ansi spennandi fyrir þessa hér.

Ég tók loksins ákvörðun um að henda tilraunastofunni út í heiminn og ég er ekki frá því að það hafi verið frábær ákvörðun. Í kjölfarið keypti ég síðan lén og ætla að henda í vefsíðu. Þannig að von bráðar mun bloggið færast inná tilraunastofan.is!

Ég er ótrúlega snortin yfir viðbrögðunum og skilaboðunum sem ég hef fengið. Ég er ekki alveg að ná utan um þetta og finnst þetta eiginlega svolítið súrrealískt. En vá hvað mér þykir vænt um þetta!

Þetta blogg er það allra stærsta verkefni sem ég hef tekið að mér og ég á því mikið að þakka.

Fyrir sirka 2 mánuðum fékk ég hugmynd að vefsíðu. Ég var búin að smíða hana í hausum á mér, búa til allskonar flokka og viðfangsefni og ég ætlaði að setja allan heiminn inná þessa vefsíðu. Fljótlega fór mér þó að finnast hugmyndin heldur stór svo ég eiginlega hætti við. Ekki í fyrsta skipti sem þetta gerist skal ég segja þér, þ.e.a.s. að ég fæ klikkaða hugmynd og bugast áður en framkvæmdirnar byrja.

Þannig hefur það verið nánast allt mitt líf, það þekkja mín nánustu.

Þess vegna varð ég ekki hissa á viðbrögðunum sem ég fékk þegar ég ákvað að breyta um lífsstíl fyrir allra augum. Ég sá í augum vinkvennana glitta í vott af efasemdum þegar tilkynningaglaða ég sagði frá áformunum, að ég ætlaði að blogga mig mjóa. En það sem þær vissu ekki var að í þetta skipti var ég búin að sjá við sjálfri mér. Ég vissi að ég myndi bugast og ég gerði ráð fyrir því! Ég vissi að ég myndi falla og ég gerði ráð fyrir því! Ég vissi að það myndi koma tími sem ég myndi ekki geta meira og ég gerði ráð fyrir því! Og hvað gerist? Hér er ég, 20 kílóum léttari að búa til vefsíðu sem ég var búin að dauðadæma korteri eftir að ég fékk hugmyndina.

Þetta sýnir, elskurnar mínar að það er alltaf svigrúm fyrir breytingar. Og þó svo að enginn annar hafi trú á þér, þá dugar að þú hafir trú á sjálfri/sjálfum þér!

Stundum er maður ekki alveg með nennið í rassvasanum og það getur reynst dýrkeypt þegar mataræðið krefst pælinga.

Þess vegna langar mig að deila með ykkur "uppskrift" af minipítsum sem ég hef hent í á sparidögum eða ef ég nenni bara alls ekki að elda :)

Þetta er allt sem þú þarf:

Maískökur - svona einsog rískökurnar, nema bara maís.
Pítsasósu  - ég geri mína sjálf úr salsasósu og pítsakryddi, þessi tilbúna er nefnilega með sykri í.
Álegg - það sem þér finnst best á pítsu!
Ostur - Ég nota yfirleitt bara Mozzarella en í þetta skiptið varð venjulegur brauðostur fyrir valinu :)

Ég geri ráð fyrir því að þið séuð fullfær um að búa ykkur til pítsu en til öryggis:

  
Fyst maískaka - svo pítsasósa - síðan álegg - og síðast en alls ekki síst OSTUR!

Ég skelli þessu svo bara í ofninn á 180°C í ca 10 mín eða þar til osturinn er nákvæmlega eins og ég vil hafa hann :)

Svo er undirrituð náttúrulega kokteilsósusjúklingur, svo ég toppaði pítsurnar með smá léttri kokteilsósu en hún samanstendur af sýrðum rjóma og restinni af pítsasósunni sem ég bjó til.

Takk fyrir að lesa og verði ykkur að góðu!

Ykkar,
Guðdís

Konur sem hata karlmenn?

Það sem er svo skemmtilegt við það að gramsa í hausnum á sér - er að oft dettur maður niður á einhverja kóða sem eru svo ótrúlega vitlaust skrifaðir að það er ekki skrítið að þeir hafi ekki framkallað neitt gáfulegt. Þetta þarf að laga staf fyrir staf, kóða fyrir kóða. 

Nýlega datt ég fram á einn slíkan. 

Það er erfitt fyrir mig að tala um þetta, aðallega því ég er hrædd við að særa einhvern. Ég elska foreldra mína og veit að þau hafa alltaf  og munu alltaf gera sitt allra besta til þess að mér líði vel og svo að ég fái að blómstra! Þau styðja mig í einu og öllu! Betri foreldra er ekki hægt að hugsa sér og hversu heppin er ég að eiga tvö pör. :*

En að efninu! 

Einu sinni hataði ég stráka. 

Ég hataði stráka vegna þess að í nokkur ár gerðu skólafélagarnir mínir í því að láta mér líða eins og ég væri lítils virði. Ég væri lítils virði vegna þess hvernig ég leit út. 

Þetta voru strákar. 

Allir strákarnir sem ég þekkti voru vondir. 

Ég átti í raun ekki margar karlmannsfyrirmyndir sem barn. 

Við pabba minn og bræður myndaðist ekki almennileg tenging fyrr en ég varð um 18. ára. Fyrir utan nokkrar heimsóknir fyrir 11 ára aldur. Ég hitti pabba minn í fyrsta skipti þegar ég var 7. ára. og eftir það fór ég nokkrum sinnum í heimsókn til þeirra, og elskaði það. 

En munið það að ég var var vön að hata stráka, svo ég átti erfitt með að mynda tengsl í svo stutt og fá skipti. 

Þar til ég varð 9 ára, þekkti ég bara að karlmenn fóru. Ég lærði snemma að á endanum fóru þeir og ég skipti þá í raun engu máli - að minnsta kosti ekki miklu. Svoleiðis var mín upplifun. 

Unglingsárin voru svona eins og hjá flestum - skelfileg :D 

Eineltið varð alltaf verra og verra með hverju árinu. Eða þar til ég fór í framhaldsskóla. Þá starstoppaði það. Ég man eftir einu atviki frá því ég var í framhaldsskóla sem situr fast í mér. 

Á unglinsárunum fóru svo vinkonur mínar að verða skotnar útum allt og eignast kærasta. Þá fór ég að verða svona utangátta. Ég átti nefnilega aldrei kærasta. 

Mitt hlutverk var að hlusta, leysa úr vandamálum vinkvennana og hef meira að segja gengið svo langt að vera einhvers konar milliliður í sambandsslitum. Það var áður en ég lærði að setja fólki mörk :) 

Ef ég vingaðist við einhvern sem var karlkyns þá kom það yfirleitt uppá peninginn að hann var skotinn í vinkonu minni. Og sagði mér það fyrst af öllum. Ég fékk að heyra þær margar ástarjátningarnar til vinkvenna minna :)

Ég var líka skotin í strákum, ég var oft skotin. En það fékk engin að vita af því. Vegna þess að ég var alltaf svo handviss um að ég væri of ljót og leiðinleg. Ekki bara hélt það, heldur trúði því fyrir alvöru að enginn myndi líta við þessu. Ég lærði samt að fake-a smá sjálfstraust og ég gat að minnsta kosti haldið uppi samræðum við fólk og haft gaman.

Þegar ég var 16 ára eignaðist ég í fyrsta skipti strákavini. Það tók mig langan tíma að átta mig á því að þeir vildu í alvörunni vera vinir mínir og fannst ég frábær. Ég hafði eiginlega alltaf haldið að strákar væru bara vinir mínir fyrir kurteisissakir. Svona einhvern veginn tilneyddir því þeir voru skotnir í vinkonu minni eða eitthvað svoleiðis. Í mörg ár efaðist ég um eigin ágæti og hélt þetta bara áfram. Æji hann vill bara vera vinur minn því hann neyðist til þess. Og yfirleitt leið mér svolítið svona eins og aukahlut. Í flestum aðstæðum. 

Hægt og rólega fór ég samt að hafa trú á því að ég væri skemmtileg og fyndin. Ég átti heima í einhverjum hóp og ég elskaði alla vini mína. Mér fannst þau frábær og þeim fannst ég frábær.  

En þegar nýr strákur bættist í hópinn, þá tók yfirleitt langan tíma fyrir mig að ná að vera ég sjálf í kringum hann. Alltaf var ég viss um að hann væri vondur og leiðinlegur, og honum finnst ég pottþétt ekki skemmtileg heldur. 

Til allrar blessunar, þá er þetta að eldast af mér. 

Ég er orðin nokkuð viss um að ég sé fyndin og skemmtileg og ég á mjög auðvelt með að kynnast fólki af báðum kynjum og þykja vænt um það. :)

Ennþá er ég samt að berjast. Þó ég sé alveg skemmtileg, þá er ég samt örugglega ekki nógu sæt/flott/eiguleg fyrir neinn. Hvernig getur einhver elskað hana ef hún gerir það ekki sjálf. Einhvern veginn virðist spegilinn gera gallana svo risastóra svo að restin verður alveg pínu pons og ekki þess virði að gefa því nokkurn gaum. Hvernig má það vera að mörg ár af sjálfsvinnu skilji ekki meira eftir sig en þetta. Hvernig má það vera að eitthvað svo langt til baka í fortíðinni geti ennþá haft svo mikil áhrif á sálartetrið. 

Ég veit að ég hef áður sagt að ef það væri til pilla við öllu, þá væri lífið ekki skemmtilegt. Þá þyrfti maður ekki að hafa fyrir neinu og kynni ekkert að meta. 

En mikið vildi ég óska þess að það væri til pilla við þessu. Það væri svo frábært að vakna einn dagin, fullkomlega sátt í eigin líkama. 

En fyrst ég hef lært svona margt á svona stuttum tíma, þá hlýtur þessi kafli að síast inn líka. 

Ég gæti alveg þurft að lesa hann oft og milli línana, en það kemur. 

Takk fyrir að lesa.

Ykkar, 

Guðdís 

L E X Í U R

Kannist þið ekki við svona augnablik í lífinu, þegar þið heyrið eitthvað, lesið eitthvað eða sjáið eitthvað og það klikkar eitthvað í hausnum á ykkur?

Svona eins og þið séuð að uppgötva eitthvað sem mun breyta lífi ykkar?

Mikilvægar lexíur sem þið haldið alltaf í og reynið að minna ykkur á, á hverjum degi - tja, eða allavega þegar það skiptir máli :) 

Ég tók saman lista yfir það sem hefur haft hvað mest áhrif á mig og ég reyni að minna mig á, á hverjum einasta degi. 

 Einhvern tímann sagði vinkona mín við mig að ég væri dýrmæt. Það er það fallegasta sem nokkur hefur sagt við mig. Ég var í mikilli sjálfsvinnu á þeim tíma og þurfti að grafa upp allskonar djöfla sem ég kærði mig ekki um. En þessi orð: "Þú ert svo dýrmæt" höfðu djúpstæð áhrif á mig og ég er sífellt að minna sjálfa mig á hvað ég er í raun dýrmæt. 

Ég bað um hjálp, og ég dó ekki. Ef þú ert í aðstæðum sem þú ræður ekki við, þá verður þú að biðja um hjálp. Ég var búin að reyna í mörg ár að vera stór og sterk og gerði lítið úr því sem ég hafði gengið í gegnum. Svo hætti það að virka og í örvæntingu neyddist ég til að leita hjálpar. Það er það besta sem ég hef gert. Og ég þakka fyrir það á hverjum degi hvað ég á frábært fólk í kringum mig. 

Að lifa í núinu. Þetta er eitt af því sem ég er ennþá að rembast við, en þegar ég næ að minna mig á að njóta bara þess sem er að gerast akkúrat núna, án þess að hafa áhyggjur af fortíð eða framtíð, þá líður mér best. Þegar hausinn á mér er komin í 6000 snúninga og ég sé varla fram fyrir mig fyrir rembing, þá er svo gott að stoppa, fylgjast með andardrættinum, grandskoða umhverfið, bara anda og njóta. Ég mæli með því fyrir þá sem eiga erfitt með að sortera hugsanir að kynna sér núvitund. 

http://www.pressan.is/pressupennar/Lesa_Ingrid_Kuhlman/nokkur-atridi-sem-thu-vissir-ekki-um-nuvitund

Igrid Kuhlman er frábær og eitt af mínum markmiðum er að komast á námskeið hjá henni. 

Hérna er líka vídjó sem opnaði augun mín og gaf mér einhvern skilning á núvitund sem ég hafði ekki áður: https://www.youtube.com/watch?v=01Pfs3VuizM - gefið þessum gæja tækifæri :)

Þú ert aldrei of gamall til að læra. Ég var tvítug þegar ég byrjaði að mála. Ég var 22 þegar ég byrjaði að teikna aftur. Ég var 25 ára þegar ég keypti mér ukulele og lærði að spila á það og ég var 28 ára þegar ég byrjaði að sauma á mig föt Ég á ennþá efti að verða fræg söngkona, læra tölvunarfræði og vera fyrirlesari. Ég veit að ég er ung en margir virðast halda sig við einhverja "best fyrir" dagsetningu. Hvort sem það sé að fara í skóla, semja lag, búa til bíómynd eða ferðast um heiminn. Þú ert aldrei of gamall. Hvort sem þú ert 20, 30, 40 eða 50 ára! Ég ætla að halda áfram að læra þar til ég dey. 

Þakklæti! Vertu þakklátur fyrir það sem þú átt. Ég veit að ég get stundum verið óþolandi Pollýanna - en það er líklega það sem heldur geðheilsunni í lagi. Það tekur tíma og æfingu að læra að fókusa á það góða í hverjum aðstæðum, já og í lífinu yfir höfuð en það er ótrúlega mikilvægt. Þá hættir maður líka að vera alltaf í fýlu og verður bara alltaf glaður í staðinn. Það er miklu skemmtilegra. 

Þú ert skapari lífs þíns. Hvort sem þú vilt trúa því eða ekki. Þú hefur alltaf val. Alltaf! Ef þú ert staddur í aðstæðum sem þú vilt ekki vera í, farðu þá. Ef þú getur ekki farið, þá getur þú alltaf breytt hugarfarinu. Punktur. 

Eigið frábæran dag og dásamlega viku. 

Ekki gleyma að njóta!

Takk fyrir að lesa.

Ykkar, 

Guðdís 

A S N A L E G

Þegar maður er ungur er það að vera asnalegur það pínlegasta sem getur komið fyrir mann.
Að gera eitthvað skrítið, finnast eitthvað frábært sem öðrum finnst ekki, detta á hausinn fyrir framan fullt af fólki eða segja brandara sem engum finnst fyndinn.

Eftir slíkt atvik er líklegt að maður sé skemmdur fyrir lífstíð. Eða allavega á þeirri stundu.

Lífið verður aldrei samt aftur og fólk mun aldrei gleyma því sem maður sagði eða gerði.
En í sannleika sagt er það sjaldnast raunin. Því það eru nefnilega allir svo uppteknir af sjálfum sér sínum eigin asnaleika.

Ég hef oft verið mjög asnaleg og í gegnum tíðina hef ég komist uppá lag með það að gera grín af sjálfri mér og hvað ég er asnaleg. Ég gerði mikið af því að detta og slasa mig, sulla yfir mig og gera allskonar sem auðvelt er að nota sem vopn gegn manni, en maður lærir fljótt að hlæja með og bráðum hætta asnalegu mómentin að vera samfélagsleg morð og allir eru fljótir að gleyma.

Þar sem ég er mögulega heimsmeistari í því að vera asnaleg, er ég ótrúlega flink að forðast aðstæður það sem ég gæti mögulega átt það á hættu að vera asnaleg. Eins og t.d. að taka þátt í einhverju sem maður kann ekki. Forðast aðstæður sem maður veit að kalla fram kvíða eða stress eða sitja bara stöðugt á hliðarlínunni og fylgjast með öðrum vera asnalegir og þau skemmta sér konunglega við það. Það hefur kostað mig allskonar og mikið getur það meitt. Mig langar að eiga einn dag, þar sem ég er algjörlega og gjörsamlega óhrædd við að taka áhættur.

Stundum er ég ótrúlega hugrökk og stekk útfyrir þægindarammann með bros á vör og án þess að blikna. Þó kemur fyrir að það sem stendur fyrir utan er mun ógnvænlegra en gert var ráð fyrir og þá stekk ég aftur inn. Öðrum stundum ligg ég bara í fósturstellingunni, akkúrat í miðjunni og passa uppá að enginn komist inn til mín.

Ég er líka oft á tíðum sannfærð um að ég sé í raun 2 persónuleikar. Þessi opna, lífsglaða og jákvæða kona sem elskar fólk og finnst allir skemmtilegir. En hin hliðin á mér þarf mikinn tíma fyrir sjálfa sig og vil ekki hitta sálu þegar illa liggur á. Það fer mér nefnilega ekki vel að vera illa upp lögð og að er hlið sem ég vil ekkert að allir þekki. Brosvöðvarnir hætta bara að virka og þá kem ég hlutunum ekki frá mér á þann hátt sem ég vil því tjáningarstöðvarnar eiga það líka til að snarstöðvast og jafnvel vinna afturábak í þessu ástandi.

Mér finnst ég nefnilega asnalegust þegar ég er ekki glöð. Mér finnst asnalegt að vera í fýlu. Mér finnst asnalegt að vera pirruð og mér finnst asnalegt að vera lítil í mér með komplexa. Ég er svo hrædd um að þegar fólk uppgötvar það að ég er í raun mjög asnaleg, þá vilji það ekkert með mig hafa lengur og sópi mér burt.

Og þegar einhver spurði: "Er ekki allt í lagi"? Þá sagði hún: "Jú", og brosti sínu blíðasta en gat ekki beðið eftir því að fara heim í fýlu.
Því satt best að segja, ef hún hefði svarað neitandi, þá hefði hún líklegast ekki getað haldið tárunum inni. Svo ponsulítil var hún þann daginn.

En ég vil vera stór og sterk alla daga. Ég vil vera glöð og elskuleg alla daga og ég vil skemmta mér alla daga. Því mér finnst lífið best þannig.

Ég veit alveg að það er ekki þannig og stundum þarf maður bara að fá að vera í fýlu, en markmiðið er auðvitað að fýludagarnir séu sem fæstir. Þeir hafa líklegast náð sögulegu lágmarki undanfarna mánuði :)

Ég er kannski að dramatísera þetta svolítið, en þið vitið hvernig þetta er þegar maður er lítill í sér. Þá verður lífið svolítið dramatískara. Mitt er alveg korter í spænska sápuóperu á góðum degi og ég er með bráðaofnæmi fyrir drama - dios mio!

In conclusion: Það eru allir asnalegir. Það fara allir í fýlu. En það er miklu betra að vera glaður. Stökkva útí djúpu laugina stundum (mögulega með handakúta til að byrja með).

Ég ætla að æfa mig í að stíga oftar og aðeins lengra út fyrir þægindarammann.

#gottmeðmig
#hættífýlu
#igotthis

Takk fyrir að lesa!

Ykkar,
Guðdís

G L E Y M I N

Síðastliðinar 2 vikur hafa verið frábærar. 

Ég fékk geggjaðan vinkonuhitting, fékk að knúsa systir mína, fór í yndislega sveitaferð, átti frábæran afmælisdag og til að toppa alltsaman er ég komin á krókinn í mömmukot og fæ að kremja allt elskulega fólkið (og dýrin) sem ég á hér.

En illa forritaði heilinn minn áttar sig stundum ekki alveg á því hvernig á að forgangsraða. 

Í stað þess að njóta alls þess sem ég á og upplifi er ég búin að vera föst í einhverjum sjálfsvorkunnargír. 

Það er nefnilega þannig, að fyrir afmælið mitt þann 20 maí, ætlaði ég að vera búin að missa 20 kíló. Þetta var bara eitthvað formsatriði, hafa eitthvað til að stefna að og klára. Ég náði ekki þessu markmiði. Upphaflega áttu þau náttúrulega að vera 27, en ég sá ekki fram á að klára það svo ég setti upp nýtt plan.

Æji aumingja Guðdís... Hún er bara búin að missa 19 kíló. Angaskinnið. 

Cry my a river...

Frá upphafi ætlaði ég alltaf að skrá niður árangurinn og birta hann á þessari bloggsíðu. En ég hef ekki ennþá haft kjarkinn í það. Svo mikil er skömmin. 

Ég skammast mín fyrir það hvað ég er þung. Ég skammast mín fyrir það hvernig ég lít út.

En mest skammast ég mín fyrir það, að skammast mín fyrir sjálfa mig. 

Förum aðeins aftur í tímann. 

Nánar tiltekið október 2014. 

Ég er stödd á Sauðárkróki. Stuttu fyrir þetta upplifði ég eitthvað sem ég hafði ekki gert lengi, og hélt að myndi ekki gerast. Það kom aftan að mér. Mér var mismunað fyrir það hvernig ég leit út. 

Síðan þá hafði ég verið djúpt hugsi. Ég vissi að ég þurfi að grípa í taumana, en ég vildi líka passa að það væri gert á réttan hátt. Ekki eins og áður. Ekki af sömu ástæðum og áður og ekki með sömu aðferðum. Því sagan sýndi að það var ekki að fara að virka. 

Ok. Hér erum við á Sauðárkróki. Mér líður ömurlega. Ég er þreytt. Ég get ekki horft á sjálfa mig í spegli. Mér er illt í fótunum þó ég sé varla búin að standa á lappir í dag. En ég sýni það ekki. Feika það bara. 

Öll vinnan sem var búin að fara í það að sætta mig við sjálfa mig eins og ég er, var eiginlega bara horfin. Hvernig er hægt að sætta sig við "þetta". Niðurbrotin og með brenglaða sjálfsmynd í þokkabót. Ég minnist þess að ég hataði, já hataði, þegar fólk kallaði mig andlitsfríða þegar ég var krakki/unglingur. Fæ meira að segja hroll enn þann dag í dag þegar ég heyri þetta orð. Ég veit að þetta var vel meint. En það sem ég heyrði var "Hún Guðdís er svo andlitsfríð, en allt annað er ljótt". Og ég sá ekkert nema pínulitlar túttur og bumbu sem heilsaði mér þegar ég leit niður á tásur. Fallegt andlit, en ljótur líkami var það sem ég sá. Og geri enn. 

Ég geng inná baðherbergi hjá mömmu og lít í spegilinn. Ég er óvenju peppuð og tilbúin í sjokkið. Ég vissi alveg að það væri von á því. Ég hef ekki stigið á vigt í rúmlega ár og ég veit. Ég finn að ég er búin að bæta mikið á mig. Mikið. Ég beyji mig niður og dreg vigtina undan baðskápnum. Ég get þetta, ég get þetta, ég get þetta! 

Ég bókstaflega hvítna í framan!

Mig grunaði þetta ekki einu sinni. 

Þarna birtist hún. Þessi ógurlega tala sem ég óttast svo. 

127 kíló. 

Ég skelf þegar ég skrifa hana og les. 

Ég er svo hrædd núna. 

Ég er svo hrædd því að ég er búin að vera stopp í ca 1,5 mánuð.

Ég er svo ótrúlega hrædd um að talan hækki aftur. 

Ég er svo hrædd um að verða aftur þessu óhamingjusama stelpa.

Mér er nefnilega búið að ganga vel og ég er búin að vera hamingjusöm. Það er eins og ég bíði eftir skellinum. Bráðum verður allt eins og það var. Þú munt aldrei ná markmiðunum þínum og verður ekki glöð til frambúðar. 

Það sem mig vantar er: STEIN-FOKKING-ÞEGIÐU Guðdís María! 

Hættu þessu anskotans væli og girtu þig. 

Þú átt skilið að vera glöð.

Þú átt skilið að elska sjálfa þig og vera elskuð. 

Þú munt ná markmiðunum þínum og getur gert nákvæmlega allt sem þú vilt. 

Svona peppræða er eitthvað sem ég þarf frá sjálfri mér á hverjum degi. En því miður er ég ekki búin að vera til staðar fyrir sjálfa mig. Það er búið að vera mikið að gera og margt að hugsa, svo ég gleymdi mér. Núna ætla ég að gefa mér athygli og tíma og væntumþykju til að klára þetta! 

Hérna sit ég núna, í Maí 2015. 108 kíló. Ennþá drulluhrædd við þessa skíta vigt. Ennþá drulluhrædd við að týna mér aftur. Ennþá drulluhrædd við að leyfa öllum að sjá hvað ég er þung. 

En það er víst ekki pláss fyrri framfarir ef maður er sífellt hræddur. Út fyrir þægindaramman once again.

 #igotthis

Ekki gleyma sjálfri/sjálfum þér.

Takk fyrir að lesa, 

Ykkar, 

Guðdís 

P R I N S E S S A

Dagurinn í dag var undarlegur.

Hann var undarlegur að því leitinu til að ég fór í kjól í vinnuna, þeim sama og ég var í á myndinni sem ég birti á facebook í fyrradag.

Það er í sjálfu sér ekkert úr karakter fyrir mig að vera í kjól. Alls ekki. Ég er prinsessa.
En sko! Þegar ég fór í kjólinn fann ég fyrir einhverju sem ég hef ekki fundið fyrir í langan tíma. Og það var vottur af sjálfstrausti.

Já halló, ég er bara drulluflott í þessum kjól! Hvaða HAX skvísa er þetta?!

Hér kemur svolítið undarlegt, sem ég finn fyrir í hvert einasta skipti sem ég er nýklippt, í nýjum fötum eða ber einhverja breytingu utan á mér sem einhver mun mögulega taka eftir. Í stutta stund áður en ég labba inn um hurðina í vinnuna langar mig að hlaupa heim í önnur föt og flatbotna skó! Ég get þetta ekki. Hvað ef einhver tekur eftir því að ég er pæja í dag. Hvað ef einhver segir eitthvað. Hvað ef einhver hrósar mér...

Oh my.., Hvað ef einhver veitir mér athygli, það er eitthvað sem ég hef ofnæmi fyrir.

Og semsagt í dag, rigndi yfir mig hrósum. Pæjuna í hælunum og flotta kjólnum  sem er svo fullkomlega sniðinn og flottur á mér að í hvert skipti sem ég sé spegil, þá stoppa ég og sný mér í einn hring.

Alla mína ævi hef ég gengið í of stórum fötum. Ég kaupi mér stórar peysur, of stóra kjóla og of stórar blússur svo að mallinn sé örugglega ekki áberandi. Allt skal hylja og helst vítt yfir brjósin líka svo það sjáist ekki hveru agnarsmáar jullurnar eru miðað við restina af líkamanum.

Hún elskulega móðir mín og vinkonur þekkja það manna best hversu erfitt er að fara með mér að versla. Það er hreint út sagt martröð. Það hentar mér satt best að segja best að fara bara ein að versla. Þá þarf enginn að verða vitni af þessum heimsenda sem dagurinn er þegar ekkert passar rétt. Tíminn sem það tekur að finna kannski mögulega eina flík sem nokkurn veginn stenst þær kröfur sem vaxtarlagið mitt setur. Því ég er náttúrulega öðruvísi en allir aðrir. Það skilur enginn hvað það er erfitt að vera ég sem fittar hvergi inní vaxtarkúrfu samfélagsins. Einmitt...

Eins og áður sagði þá er allt gert til að fela svo að enginn veiti útliti mínu sérstakan gaum. Þá get ég bara verið ein og óséð í sirkustjaldinu mínu og enginn veit hvað leynist þar undir.

En núna, þrátt fyrir að vera hvergi nærri komin í það form sem ég vil vera, fór ég í fína þrönga kjólinn og reyndi eftir fremsta megni að fara ekki í kleinu þegar mér var hrósað. Ég reyndi að ganga með höfuðið hátt og dilla rassinum svo að sjálf Nicki Minaj hefði fengið minnimáttarkennd.

Og þar með var enn einn sigurinn unnin í dag. Einn af þessum litlu sem skipta svo ótrúlega miklu máli. Og þar sjáið þið hvað lítið hrós getur skipt alveg ótrúlega miklu máli.

Ég verð auðmjúk og klökk þegar ég les komment við bloggfærslurnar og myndirnar sem ég hef sett inn. Ég á ekki orð yfir því hversu margir eru að fylgjast með og hafa áhuga á því sem ég er að rembast við. Ég er þakklát fyrir það að þetta blessaða ferðalag hafi núna enn meiri tilgang en það sem ég lagði upp með. Það er búið að gefa mér svo ótrúlega mikið.

En, nú er kominn tími á að setja ný markmið.

Upphaflega planið var að missa 27 kíló fyrir 20. maí nk.
Ég er búin að skafa af mér 18 svo það skilur eftir 9 stk. sem ég sé ekki alveg fram á að ná á næstu 23 dögum.

Nýtt plan er að missa 20 kíló fyrir 20. maí nk. og svo skulu 35 kíló vera farin í heildina eftir sumarið eða þann 1.september.

Með hverjum deginum fer kílóatalan að skipta minna og minna máli og alltaf verður það skýrara hvað það er sem raunverulega skiptir máli.

Ég er líka búin að setja mér margvísleg persónuleg markmið. Ég ætla ekki að fara neitt nánar útí þau núna fyrir utan það að ég ætla að vera duglegri að láta fólk vita hvað það skiptir mig máli. Þó ég þurfi að gera það með tárin í augunum og verði kannski svolítið óþægileg. Það verður bara að hafa það.
Maður getur ekki alltaf verið með allt í teskeið.

Ég er líka búin að reyna að koma frá mér einhverri klausu um ástina þar sem hún er búin að vera mér ofarlega í huga undanfarið. Þegar fer að vora þá fæ ég eitthvað svona kærókitl í magann og þrái ekkert heitar en að leiða draumaprinsinn niður laugarveginn. Við tekur örstutt veiðitímabil en einhverjum tímapunkti fer svo allt í baklás og veggirnir rísa í kringum mig eins og óklífanlegir kastalaturnar. Svo þykist prinsessan, sem situr ein í kastalaturninum vera blind og sér ekki prinsana sem standa niðri og veifa í veikri von, en á endanum gefast þeir upp. En þetta egg ætlar að reyna að troða sér út fyrir þægindaramann fyrr enn varir. "Sagði hún með sjálfandi og sveittar hendur".

Þetta var dimmt og djúpt í boði Guðdísar.

Takk kærlega fyrir að nenna mér.

Ykkar,
Guðdís